က်န္ေတာ္နဲ႔တ်ဴးနား

မွတ္မွတ္ယယ ၂၀၀၂ ဆယ္တန္းတက္တုန္းက တို႔ေနတဲ့အေဆာင္တစ္ခုလံုး စားမ၀င္၊အိပ္မေပွ်ာ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒါက ေတာင္ကိုးရိယားနဲ႔ဂ်ပန္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ FIFA World Cup ပြဲႀကီးေပါ့။

တို႔ေတြအားလံုး ေဘာ္လံုးပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ စိတ္ေလေနမွန္းသိေတာ့ ဆရာသမားေတြက ကဲ မထူးဘူးဆိုၿပီး တစ္ေဆာင္လံုး world cup ပြဲႀကီးၾကည့္ၾကမယ္ တဲ့။ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ...။ ဆရာ၊မေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသားအားလံုးက ေဘာ္လံုးပြဲအတူၾကည့္၊ တစ္ေဆာင္လံုး ေဘာ္လံုးပြဲျပသတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနအိမ္မွာ။

အားေပးလိုက္ၾကပံုက ဂိုးသြင္းရင္ကို ေသးပန္းထြက္ေလာက္ေအာင္ ကခုန္ၿပီးေအာ္ဟစ္ၾကေလေရာ။ Brazil ပြဲတစ္ခုမွာဆို ဆရာက်င့္ဘြဲ႕ ( Cin Boih)  အားရပါးရ ခုန္လိုက္မိလို႔ သူ႕ထိုင္ခံု ၿပိဳက်ခါနီး။ ဒီလို စိတ္၀င္တစားအားေပးၾကတဲ့ၾကားမွာ တို႔ကေတာ့ ေဘာ္လံုးပြဲၾကည့္ရလို႔ စာမလုပ္ရတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္တာကလြဲရင္ ဘာခံစားခ်က္မွမရိွ။ တစ္ခါတစ္ေလ ငိုက္ၿပီးအိပ္ေပွ်ာ္မိေလာက္ေအာင္ ခံစားခ်က္ကေပါ့ေနတာ။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ ဒီ အားကစားသမားေတြရဲ႕ ၀င္ေငြေတြကိုေတာ့ အားက်မိတာအမွန္ပဲ၊ သူတို႔က သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာပါရာကို လုပ္ရင္းခ်မ္းသာၾကတာကိုး။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။

ဒီလိုနဲ႔ကဗာ့ဖလားပြဲ ကိစၥၿပီးသြား။ ႏို၀င္ဘာလကုန္ ဒီဇင္ဘာလထဲ၀င္ဖို႔ တစ္ပတ္ပဲလိုေနေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာဒိုးက ၾကည္ျငာလိုက္တယ္။

'ကဲ ဒီဇင္ဘာလတစ္ရက္ေန႔က်ရင္ ခရစၥမတ္အႀကိဳပြဲ တို႔အေဆာင္မွာ ဆီဆီကားကား က်င္းပေပးမယ္ တဲ့။' ေနာက္တန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ ေပွ်ာ္လြန္းလို႔ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

ပြဲစတင္က်င္းပေနၿပီေပါ့။ ၀တ္ျပဳအစည္းအေ၀းက ည ၄း၀၀ နာရီ ေလာက္မွာစၿပီး ေဒသာနာရွင္ သူငယ္ခ်င္း ဒါလ္းရွင္းကမ္းရဲ႕အေဖက 'ပညာနဲ႔သညာ' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး ေဟာသြားခဲ့။ သူဘာေတြေဟာခဲ့တယ္ဆိုတာ တို႔သိပ္ၿပီးနားမေထာင္။ အေၾကာင္းက သူ ေဟာလို႔ၿပီးတာနဲ႔ ခရစၥမတ္သီခ်င္းနဲ႔ေဖွ်ာ္ေျဖဖို႔တို႔အလွည့္။ ဒီအတြက္ရင္ေတြတုန္လို႔။

Guitar Tunner

သီခ်င္းတိုက္တုန္းကဆို ဂီတာတီးခ်င္လို႔ အခ်င္းခ်င္းလုေနၾကရေသး။ တို႔အေဆာင္ပိုင္တဲ့ ဂီတာကလည္း အိုေနေတာ့ ကီးညိႇရင္နာရီ၀တ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးညိႇရတာမ်ဳိး။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္လိုမွညိႇမရလို႔ သူငယ္ခ်င္းသြင္းခင္း (Samuel Pauboih) ကို ညိႇခိုင္းလိုက္တာမ်ဳိး။ သူကဂီတာမွာဆရာႀကီးျဖစ္ေနတာ။
သီခ်င္းဆိုဖို႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္း ဒီယားဟြဲ (Dia Huai) နဲ႔ရွင္းဘြ ( Sian Buah) တို႔ ေခၚစည္း႐ံုးလိုက္ရေသး။ သူတို႔က လူေရွ႕သူေရွ႕ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ေနေနသာသာ တစ္ေယာက္ထည္းရိွတဲ့အခန္းမွာေတာင္ မနည္းက်င့္ေနရတာ တဲ့။ စည္း႐ံုးလို႔မရ။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းပုန္းဒို ( Thang Pu) နဲ႔ တို႔ သံုးေလးေယာက္ေလာက္က အားရပါးရဟဲပစ္လိုက္ေရာ။

ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ့္ထက္ေတာ္တဲ့လူက တစ္ပံုႀကီး။ ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဂီတာသင္တန္းေလး တက္ဦးမွ။အႏုပညာနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့လူလည္း အမ်ားႀကီးရိွေနတာပဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေဖ့ေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ ေမး။ ေမးလိုက္ေတာ့ သူခြင့္မျပဳ။

ဂီတာသင္တန္းေလး မတက္ရရင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံေလးေတာ့ မျဖစ္မေန ရထားမွ သင္တန္းေလးဘာေလး တက္ဦးမွ။ ေဖေဖလည္း ဒီတစ္ခါခြင့္ျပဳေလာက္ၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာဒီေလာက္အေရးပါေနမွန္း သူလည္းသိေနတာပဲကို။ ေဖ့ေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္ ေလွ်ာက္ထားျပန္။ ခါတိုင္းလိုပဲ သူခြင့္မျပဳ။

ဒီတစ္ခါ အႀကံတစ္ခုရလိုက္တာရိွတယ္။ ေမးေတာ့ေမးမယ္၊ ခြင့္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ ေရွ႕ဆက္တိုးဦးမွ ဆိုတဲ့အႀကံ။ ဒီအႀကံနဲ႔ KMDII မွာ ကြန္ပ်ဴတာအေျခခံေလး ခိုးတက္ခဲ့ဖူးတယ္ ထားပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ အႏုပညာဘက္ကို စိတ္ပါ၀င္စားရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကံပါရာေက်ာင္းဆရာဘ၀ထဲ ေရာက္သြားလိုက္တာေပါ့။

အခု တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ေတာ့လည္း ၀ါသာနာက ေနာက္ကေန ကပ္ၿပီးလိုက္လာေနေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္တာမေတာ္တာအပထား ဂ်ီကီးနဲ႔စီေကးေလာက္ပဲတီးတတ္ေပမယ့္ ၀ါသာနာအရ ဂီတာေလးတစ္လက္ေတာ့ ၀ယ္ဦးမွ။

မညံ့မေကာင္း တစ္လက္၀ယ္လိုက္တယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခ်ဳိ႕ အထုတ္ေလးေတြနဲ႔ထည့္ထားတယ္။ အဲ့ထဲမွာ ႀကိဳးညိႇတဲ့ တ်ဴးနား (tuner) ေလးတစ္ခုလည္းပါလာတယ္။ တို႔က ေသခ်ာနားစြန္႔ၿပီးကိုယ္တိုင္ညိႇရမွ ေက်နပ္တတ္သူမို႔ tuner နဲ႔ သိပ္မရင္းနီး။ အခုထိ tuner ေလးကိုဖြင့္ကိုမၾကည့္ရေသးဘူး။ ေတာ္ေသးတာက ၁၀ တန္းတုန္းကဟာထက္ အခုဟာက ႀကိဳးညိႇရတာ ပိုၿပီးလြယ္ကူေနလို႔ပဲ။

ဆိုပါေတာ့ ၀ါသာနာကတစ္မ်ဳိး၊ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကတစ္မ်ဳိးဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ထင္သေလာက္ခရီးကမေခ်ာတတ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေခ်ာေမြ႕ႏူးညံ့ထိေရာက္ဖို႕ ဆက္၍ဆက္၍ ို႔ႀကိဳးစားတင္ဆက္ေနဦးမွေပ့ါဗ်ာ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္၀ါသာနာပါရာ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ခြင့္ရဖို႔ရယ္၊ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရယ္၊ လုပ္တတ္ဖို႔ရယ္ ကို ႀကိဳးစားေရွ႕႐ႈၿပီး ေအာင္ျမင္ေရးပန္းတိုင္သို႔ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ၾကဖိုရန္ ေမတၱာပို႔လိုက္ဗၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။