Massachusetts ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေဟာင္း Christian Herter ရဲ႕ ခါးသီးလွတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုပါ။
သူ႔ရဲ႕ ဒုတိယသက္တမ္းအတြက္ ျပန္လည္အေရြးခံရန္ အသည္းအတန္ ႀကိဳးစားလႈပ္႐ွားေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။
တစ္ရက္မွာ သူ ပင္ပင္ပန္းပန္း မဲဆြယ္ခဲ့ရာ၌ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရပဲ အလြန္ဆာေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခမဲ့ေကြၽးေမြးေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္႐ွိလာတယ္။
ၾကက္ကင္မ်ား ေ၀ဌေနတဲ့ေနရာမွာ ၀င္၍ တန္းစီလိုက္ေတာ့တယ္။
ၾကက္ကင္ေ၀ဌေနတဲ့အမ်ဳိးသမီးက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရဲ႕ ပန္းကန္ထဲကို ၾကက္သားတစ္ဖတ္ ထည့္ေပးၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထည့္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး Herter က
"တစ္ဆိတ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ထပ္ ၾကက္သား တစ္ဖတ္ေလာက္ က်ဳပ္ကို ခ်ေပးလို႔ရမလား ဗ်ာ။"
"၀မ္းနည္းပါတယ္႐ွင္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ခုပဲ ေပးခြင့္႐ွိလို႔ပါ။"
"ေက်းဇူးျပဳ၍ပါ၊ က်ဳပ္က အရမ္းစာေနလို႔ဗ်ာ။"
"စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ခုပါပဲ"
ဒီအခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက မၾကြား၀ါတတ္တဲ့လူူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ရာထူးအာဏာနဲ႔ ဖိအားေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
"ဒီမွာ ေကာင္မေလး၊ က်ဳပ္က ဘယ္သူလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိရဲ႕လား၊ က်ဳပ္က ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကြာ"
"ဟုတ္ၿပီ ကြ်န္မဘယ္သူလဲ ဆိုတာကိုေကာ ႐ွင္သိရဲ႕လား၊ ကြၽန္မက ၾကက္သားေ၀ေပးတဲ့ တာ၀န္ခံ႐ွင့္၊ ကဲ ဆက္သြားလိုက္စမ္းပါ ကိုရင္ ရာ"
ဒီစာကိုေတာ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ဘာသာျပန္ဆိုလိုက္တာပါ။
ဒီအေတြ႔အၾကံဳ သင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့••••
ဆရာအလုပ္ခံလိုတဲ့သူ၊ အာဏာပါ၀ါျပခံခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
တစ္ကယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အာဏာပါ၀ါ႐ွိတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေလးစား နားလည္ေပးတတ္ဖို႔က အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္ေနတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
0 coment�rios:
Post a Comment